Denize bakmak gibiydi gözlerin. Her kulvarda yüzerek de batarak da çıkıyordum o derinlikten. Yeşilin en güzel yansımasıydı gözlerin. Hangi cümleyi söylesem bir diğeri hasret kalırdı gönlümde. İşte hayat bir körebeydi, ben ise gözlerim kapalı seni arıyordum. Bulmak için de karanlıkta kalmaktan değil de sensizlikten korkuyordum. Tam o an küçük bir gün ışığı gibi hayatıma doğup, beni aydınlığa çıkarttın. Adeta parladın benliğimde. Adının anlamını yaşatıyordun her zerrende. Bu da benim sana sevda sebebimdi. Boynu bükük bir gülü suladıkça yeşertirsin ya, sende beni o saksıdan çıkarıp, yeşerttin. Suladıkça açan bir çiçek misali, elimden tutup Umut oldun bana. İşte o durak benim Umudumdu. Bekledim, sabrettim, inandım. Adına da Umut dedim. Seninle kurduğum bu “Umut Durağıydı” hayatım. Boşuna Umut Durağı değildi, herkesin beklediği ve binip gittiği bir durak bana Umut oldu. Herkes el sallarken gidene, biz orada oturmuş Umudu bekliyorduk. Bulduk da. Gitmek için değil, kalmak içindi, hem de Umut’la kalmak...
Zümra, hayatı boyunca kendi dünyasına ışık saçacak bir yüreğe ve hayata doğru yolculuğa çıkmaya hazırlanmış yolun nereye çıkacağını bilmeden sonsuzluğa doğru ilerlemeye başlamıştı. Berat bir çıkmazdayken, tam kaybolmuşken karşısına çıkan Zümra’nın tüm hayatını değiştirmesi ile yeniden hayat dolu bir hikayenin içinde bulmuştu kendini. Hayat süprizlere gebeydi işte. Tıpkı Zümra gibi...
Bursa’dan İstanbul’a uzanan soluksuz bir hikaye...Hayatın zorluklarına rağmen umutla varlığını anlamlandıran ve hiç tatmadığı duyguların esiri olarak aşkı bulan bir “EDEBİYAT ÖĞRETMENİ” ile “MÜZİĞİN RİTMİNDE” kaybolan ve yolunu arayan genç bir adamın hikayesi...