Ulu bir ağaç olmak değildi çınarın derdi, gölge olmaktı. Gövdesine yaslananı, gölgesine uzananı gölgelendirmekti.
Yaprakların hışırtısını, rüzgârın uğultusunu, kuşların konçertosunu dinletebilmekti dinleyene...
Rüzgârın ferah nefesiyle nefeslendirmekti, dinleneni gölgesinde.
Ne kavruk yazlar görmüştü ulu çınar, ne taze baharlar, ne rüzgârlar geçmişti üstünden, ne boranlar.
Kaç kez yaprak döktü, yapraklandı yeniden, kaç kez kırıldı dalları kim bilir kaç yerinden... Sabrıdır çınarları ayakta tutan. Güçlüklere karşı direncidir onu güçlü kılan. Ve her hücresindeki sevgisidir herkese gölge olan.