İnsan ancak acılarına dokunduğu zaman şekillenir ve
insan ancak acılara dokunduğu zaman insan olur!
Onun için acılarını sorgulayarak yaşamak iyi birini ve
toplumsal acıları derinden hissettmek de erdemli ve
metanetli bir karakteri yaratır.
 
Peki biz gerçekten de başkalarının acılarını hissede-
cek kadar duyarlı bir toplum muyuz?
 
Ya da yanan vicdanımıza toprak atıp, çıkan tozla göz-
lerimize perde mi çektik, hakikat ile aramıza bir set mi
çektik yoksa?
 
Ya da gerçekten de vicdan ve görme olgusundan
yoksun muyuz?
 
Peki her şeyi bırakıp, gerekli ya da gereksiz yere inan-
dığımız Tanrı ne olacak?
 
Belki de herkes kendi yaratıcısını yarattı, kimi vicdan,
kimi aşk, kimi sevgi ve kimi nefret ile!
 
Emin olduğum bir şey varsa o da mantık ile yaratanı
görmediğimdir!