“rıhtımlar boyu kök salan sürgünü kuşlara uzanmaktan göğe bulanmış elleri
hep karşı kıyıdan seslenir yurduna çocukluğunun geçtiği ceviz ağacına
uçurumda biten çiçekti kökleri boşlukta salınan uzaktaydı yurdundan kapısındaki, ceviz ağacından üşümüştü ceviz uzamıştı kış dallarına konmaz olmuştu kuş
uzadı yollar, dalgalandı denizler yaban yurtta bir başına geçti yıllar’’