Rum ve Türk halk işte böyle uzun yıllar beraber yaşadı. İçtikleri suları, aşlarını, gözyaşlarını, sevinçlerini, hoş soh- betlerini paylaştılar. Hangi mezhepten olurlarsa olsunlar kimse kimseyi hor görmedi, incitmedi. Aksine bu dünya- da sadece insan olarak varlık sürdürdüklerini çok iyi biliyorlardı. İyi insanların memleketiydi burası. Evvelden aşinaydı sanki birbirini seven kalpler. Güzeller güzeli Rum kızı Eleana, yüreğini Türk genci Mehmet Emin’e emanet etmişti bu yolculukta. Bir daha gelmedi böyle sevda Apol- yont’a. Nice gönüller kavuştu ama onlarınki başkaydı. Ne Rum halk ne de Türk halkı memleket dediği bu topraklar-dan, Apolyont’tan hiç vazgeçmediler. Bu onun hikâyesi, küçük bir adanın hayata karşı sımsıkı duruşunun hikâye- si. Yüzyıllardır süre gelen macerasında hâlâ umudunu yitirmeden, “Ben daha ölmedim,” deyip evlatlarını bağrına basan Apolyont’un hikâyesi. Ne acılara ne sevdalara ne mutluluklara şahitlik etti. Sevgi doğanın ikinci güneşi olduğu gibi o da onu sevenlerinin ikinci güneşiydi. Bir ada, içinde Binbir Gece Masalları’nı kıskandıracak türden yaşa- mın en derinliklerinden gelen hayatın kendisi. Ne göçler ne aşklar ne dostluklar. Çok hikâye yazıldı adına ama o kendi hikâyesini yıllar önce yazmıştı zaten. Ağlatmıştı koskoca çınarı sevdası ile.