Yürüdüğüm bu yolda karşılaştığım tüm insanlarla “bir”im. Varacağım yerin de kendim
olduğunun bilincindeyim. Zaman, benim içimde kayboluyorken, zamansızlık girdabında tüm
bağlarımdan özgürleşiyorum.
Geride bıraktığım hayatımdaki her karşılaşma, her bekleyiş, her acı, her sevgi, her doğum
ve her ölüm kendi içimden yansıyan suretimdir. Dönüşüyorum çünkü bu yol yalnızca bir insan
hayatı demek değil; aynı zamanda geçmiş ve geleceğin yaşandığı sonsuz bir evrendir.
Ben sonsuzluk evrenimdeyken var olduğunu sandığım her şey kaybolup gitti. Tıpkı Ay
boşluğa düştüğünde yıldızların toplanıp gitmesi gibi bir hiçlik haliydi. Uyanış gerçekleşince orada
kalan tek şey “öz”dü ve zaman sadece andan ibaretti. “An”da buluşmak dileğiyle…
 
***
 
Bu hikâyede Ramay’ı, hayatı birebir yaşayarak öğrenen bir genç kız, ruhani güçlere
sahip ama nasıl kullanacağını bilmeyen bir cadı, sadece kendilerine benzemiyor diye
yavrusundan ayırdıkları bir anne, zamanı gelip de hayatının sorumluluğunu alarak içsel
özgürlüğünün peşine düşmüş bir yolcu olarak tanıyacağız. Bu şekilde göreceğiz ki her
birimizin içinde bir yerde, ya ortaya çıkmış ya da uyuyan bir Ramay varlığını sürdürüyor.
Eğer sen de kendinde Ramay’ın hikâyesindeki gibi güçlü ve modern bir cadı gördüysen
kendine şu soruyu sormayı lütfen ihmal etme:
- “Bugün aynada gördüğüm ben, gerçekten kendi seçimimle yarattığım benliğim
miyim?”