Başlangıçta söz vardı” ... Yalnızlık ve karanlık... Sonra karanlık parladı, yalnızlık çoğaldı ve söz şiire döndü. Her şey büyümeye baş- ladı, büyüdükçe karmaşıklaştı. Şiir oyuna benzedi, oyun ibadete. Dünya içinde dünya kurulur oldu. Putlar doğdu bu dünyalardan, putperestlerini yaratan. Putlar çoğaldı, oyunlar çoğaldı, ibadetler çoğaldı. Putperestler büyüdü içlerindeki çocuklarla, içlerindeki öykülerle. Ama yetinmediler öykü anlatmakla. Öykülerinin parçası olmak istediler, yaparak ve taparak. Büyük hikâyenin başını unuta- rak... Başlangıçta söz vardı ve yalnızlık ve karanlık... Tıpkı sonunda olacağı gibi...
Bu kitaptaki sözler, karanlıkla bireysel bir hesaplaşmadan ibaret. Onunla bir barışma çabası belki de. Karanlığın en güzel yanı kimseye görünmemek olduğuna göre, biraz da tüm yalnızlığımızla karanlığa sığınma arzusu. Karanlık ve yalnızlığın kesişim noktası. Anlamların nesnel olmadığı bir dünyada, öznellikten vazgeçiş için bir plan. Yamalı putların ve dikiş tutturamayan bir putperestin öyküsü...