Mezopotamya’nın uçsuz bucaksız topraklarında, Dicle’nin suskun ama derin sularının tanıklık ettiği unutulmuş bir hikâye saklı. Zamanın örttüğü, taş duvarların gölgesinde solgun bir yankıya dönüşen bu hikâyenin kalbinde, kadim bir tılsım yatı- yor. Yüzyıllardır süregelen bir lanet bu topraklarda sessizce dolaşırken, onu sonlandırmak için kader, birbirine yabancı iki ruhu—İzla ve Azat’ı—bir araya getiriyor.
Halkların çatışmalarıyla yoğrulmuş geçmiş, izlerini hâlâ yürek- lerde taşırken, İzla ve Azat bu tarihî yükün altında ezilir. Fakat aynı zamanda, aşkın sınırlarını zorlayan fedakârlıklarla yüzle- şirler. Her adımları çözülememiş bir bilmeceyi andırır; her nefesleri, yalnızca kendi kaderlerini değil, bu toprakların gele- ceğini de yeniden yazma arzusuyla yoğrulur.
Geçmişin hayaletleriyle geleceğin belirsiz umutları arasında ince bir çizgide yürürken, kader onları tekrar tekrar sınar. Ve içlerinde yankılanan tek bir soru vardır: Bir aşk, yalnızca iki kalbin hikâyesi midir, yoksa halkların yazgısını değiştirecek kadar güçlü bir hakikate dönüşebilir mi?
Gözyaşlarının Dicle’ye karıştığı, duaların gökyüzüne yükseldi- ği; fedakârlıkların sonsuzluğa yazıldığı bu masal, kalbin en derin yerinden fısıldayan bir çığlık gibi yankılanıyor. Ve belki de, zamanın bile silemeyeceği tek şey, sevdanın sessiz izidir.