“Likaa 
 
Maktaya serilip kesilen kalem değil, bendim.
Kesildikçe azaldım, sonunda bittim…
 
Sesim dinç idi evveli, şimdi ise boğuk.
Mistarım ise düz değil artık, yamuk…
 
Zamk, is ve kendimi karıştırıp yıllarca döğdüm havanda.
Peki bunca mürekkebi nasıl emebildi bu likaa?
 
Kurudu artık hokkam, yandı kalemdan.
Canlar koptu defalarca canımdan…
 
Ve bir araya gelmez artık divitim,
Artık…”