Sayfalarının arasından geçmişin izlerinin döküldüğü bu kitap, 1960’lı yıllardaki iki gencin sevinç ve üzüntü gözyaşlarının meskeni olarak sonsuzluğa adım atıyor.
Heyecanlı fısıltılarıyla geçmişten seslenen Nihal’in ve umutları kalbine, yaşadığı şehre sığmayan Ömer’in güncelerine kilitledikleri hisler, Gülnihal Özçetin’in kalemiyle yıllar sonra gün ışığına çıkıyor.
Bir annenin ve babanın kelimeleriyle örülen miras, kızlarının kalemiyle yeniden hayat buluyor. Çünkü bazı hikâyeler, yalnızca anlatanların değil dinleyenlerin de kaderini değiştirir.
*26 Mart 1966 Günlerden Cumartesi. Akşam evde bütün akrabalar toplanmış, mahşeri bir kalabalık var. Herkes üzüntülü ben ise hayatta ilk kez uzun bir müddet evden ayrılacağımın heyecanlı bir sevinci içindeyim. Akşamın geç saatlerine kadar telaşlar ve ağlamalar neticesinde geceyi bitirdik. Saat 11.00'e doğru kalabalığın gitmesi üzerine evde son hazırlıkla- rımı yaptım ve askerlik öncesin evimde son uykuya daldım. Ömer Şahin
*Bu akşam adının Ömer olduğunu bildiğim ancak iç ve dış dünyasını bilmediğim biri için beni istemeye gelecekler. Ben Ömer’i şöyle tanıyorum... Nihal Şahin