Anıl, konuşmayı hiç beceremedi.
En azından kendiyle.
Başkalarının sesinde boğulmadan yürümeyi öğrenmesi yıllar aldı.
Bu roman, görünmeyen iplerin nasıl ağırlaştığını, ve bazen insanın kendi elleriyle kendi kuklası olduğunu anlatıyor.
Dönüş, bir isimden çok, bir hatırlatma.
Herkesin hayatında geri dönmeyecek bir şeyin adı gibi.
İpin ucunu bırakamayanların, ama tutmayı da bilmeyenlerin hikâyesi bu.
Belki de bu yüzden:
İnsan bazen kendi sessizliğinde en çok yankılanır.