Yıl 2155. İnsanlık, kendi elleriyle yarattığı zekânın gölgesinde yaşamayı öğrenemedi. Yüksek teknolojiler ilerlemenin değil, boyun eğişin simgesi hâline geldi. Gökyüzü sessizliğe gömüldü. Şehirler sessizce çürürken, geçmişin üstü karanlıkla örtüldü. Artık kimse neyin doğru olduğunu bilmiyor; inançlar bulanık, hakikat susturulmuş durumda.
Bir emir verildi. Görünürde basit, kısa süreli bir görev. Ama ilk adım atıldığında anlaşılır ki bu görev, bir zincirin halkası değil; tüm zinciri taşıyan karanlık bir düğüm. Her ilerleyişte, geçmişin yankıları daha da güçlenir. Her karar bir yük, her adım bir bedel.
Kimin dost, kimin düşman olduğu belirsiz. İnsanlar sustukça sistem konuşur. Görev, zamanla inançla çatışır. Ve görev tamamlan- dığında bile sorular bitmez, çünkü bazı cevaplar asla taşınamaz.
Bu yeni dünya düzeninde yükselmek yalnızca yukarı çıkmak değil- dir; Kimi zaman bataklıkta gözlerini açmak, kimi zaman kendini inkâr etmektir.
Çünkü yükseliş her zaman kurtuluş anlamına gelmez. Bazen, en derin çöküşün ta kendisidir.
“İtaat eden kurtulur sanıldı... Oysa asıl kayıp, göz göre göre yüksekteydi.”