Hayaller zaman zaman sığındığım tek limanım oldu. Ne zaman gerçekler canımı acıtsa hep hayallere dalıp gittim. Orada çok mutlu oldum. Kapımı çalan gerçekler, hayallerden çekip aldı beni çoğu zaman. Ve ben yaşadığım hayatın en kötüsünü yaşıyor olduğumu düşünürdüm hep. Çünkü insan yaşamadan nereden bilecekti ki yaşadığı hayatın en kötüsünün bu olduğunu. Bilemezdi, ben de bilemedim. İşte tam o zamanlar hayallerimin yerini gerçekler almaya başladı. Artık hayallere sığınacak ne gücüm vardı ne de inancım. Gerçekler kapımı çoktan çalmış ve ben davet etmeden çoktan içeri girmişti. Artık büyümüştüm. O küçük kız çocuğu değildim. İnandığım, sevdiğim, değer verdiğim ne varsa bir bir yok olup gitmiş- ti. Geriye sadece hayatla ne yapacağını bilmeyen bir kadın ve geçmişin yüklerinde ezilen kocaman bir enkaz kalmıştı.
Ön yargılar siz güçlü ve kararlı durduğunuz da değişirler.