Orçun, izlemeyi tercih etse de, aslında minik minik yükleri sırtlanıyordu. Nevrotiği, kibirlisi, histerik aşığı, vazgeçemediği çokça yüz ona yoldaşlık etse de, ya bir mola vermeli, ya da seçici olup hayatındaki bazı renklere veda etmeliydi.
Hasta bir şekilde insan biriktirmek, gelecek korkusuna iyi gelmeyip, üstüne birde düşmüş omuzlarına taş bağlamaktan farksız olabilirdi.
Farklı yüzlerle zamanı katletmek, tamda Orçun’un işiydi. Fakat ıstırap bitmeyecek, belki bahar gecelerinde kendini saklayacaktı.