“Herkes kendi zannınca benim yârim, dostum oldu. Fakat hiç kimse
içimdeki esrarı araştırmadı.” diyen Hz. Mevlânâ’nın aynasıdır Âyîne-i Mesnevî.
 
Mesnevî’ye açılır, oradan Kur’ân’a varılır. Orada bahçeler vardır; sen
okudukça çürük meyvelerin posası bile değer kazanır, sen okudukça
hamlığın mertebesi zelil olur, yavaş yavaş olgunlaşır. Sen okudukça korkuların
azalır, dertlerinde çareler uyanır. İşte bu yolculuğun adı Âyîne-i Mesnevî’dir.
 
“Ey sırları bilen Rabbim, niyaz yolunu gönlüme açan, gösteren sensin.
Denizin ortasındayım ama yine de testideki suya tamahım var.” diyen
Hz. Mevlânâ’nın anlatmak istediklerine bir aynadır bu eser.
 
Neden duyuyorum? Neden görüyorum?
Neden harfleri bilirim de onları birbirine çarpar, sessizliğimi bozarım?
Bundan sekiz yüz yıl önce bana ne söylenmiş olabilir ki, eğrimi doğruma
vurayım?
Bu bir uyanış mıdır, yoksa uyandırılış mı?
Ben miyim “ben” olan, yoksa “O” muydu beni arayan, beni çağıran?
Dünya ile kavgam bitmedi mi?
Yeşilin sırrını veren, maviyi henüz anlatmadı mı?
“Oku” diyen Rabbimi yoksa hiç okumadım mı?
 
“Ben Kur’ân’ın bendesiyim, Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v.)’in yolunun
tozuyum.” diyen Hz. Mevlânâ’nın Mesnevî’si, defalarca okunmuş olsa da
Âyîne-i Mesnevî bu kitapta sizlere tasavvufun manevî ikliminden bölümler
sunarak bölümler sunarak Kur’ân-ı Kerîm’den açıklamalarla kapınızı çalmaktadır.
 
“Ben oldum” diyen, ne arasın?
“Ben oldum” diyen, neyi bulmak istesin?
“Ben zaten biliyorum.” diyeni kim niye çağırsın?
Olduysan sana, olmadıysan yine sana.
 
Kapağın ön kıyısında yazdığımız gibi:
“Sen okudukça kapılar aralanır; sen yandıkça bu kandil yok olsa da yanar.”
Vesselâm.