Acı mı? Nasıl bir his olduğunu on üç yaşında unuttu. Unutturdular. Nerede doğacağına karar veremediği gibi, olmasını istemediği bir hayatı da yaşamak zorunda kaldı. Baş kaldırıp isyankâr olmayı seçmek zorunda kaldı. Kurallara uymadı. Zayıf olanları sevmedi. Ağlayanlara acımadığı gibi daha çok sinirlendi. Çünkü o hiç ağlamadı. Ağlamasına izin vermediler. Gözlerinin önünde annesini ve babasını vurduklarında ağlamayı unutmuştu. O gün öfkeyle çatılan kaşları, bir daha gülmek için normale dönmedi. Evlerine giren o şerefsizler gözlerini kırpmadan kurşun yağdırdılar anne ve babasının üzerine. Önce dondu kaldı. Olanların kötü bir kâbus olduğunu düşündü küçük yüreği. Sonra masanın üzerinde duran bıçağı eline alıp tüfekle ona pis pis sırıtan adama doğru savurdu. Tek hamle ile bıçağı elinden düşürdü. Ve sonra elinden tutup onu istemediği bir hayata doğru sürüklediler. Karşı koymak istedikçe yüzüne sert tokatlar attılar. Gitmek istemedi. Onu da öldürsünler istedi. Ama istediklerinin haricinde her şeyi yaşadı Anka. Acı, utanç ve en çok da nefret.
Kimliğinde yazan küçük harflerin ona bu kadar acı verebileceğini kim bilebilirdi ki! O sabah annesinin son kez saçlarını ördüğünü bilemediği gibi, hayatının bu kadar kötü olacağını da bilemedi.
Gözlerini her kapattığında huzurun içinde ki huzursuzluğa teslim oluyordu. O an! Yerde kanlar içinde yatan anne ve babası. Elinden tutulup o lanet kâbusa yola çıktığında, daha çok isyan etmediği için kendini suçladı. O dağlarda yaşadığı iğrenç günler, peşini hiç bırakmadı. Yine o dağlar onun çığlıklarına tanık oldu ama kurtuluşu olamadı. Dağlardan intikamını almak için tek bir şansı vardı. Oradan kurutulup asker olarak geri dönmekti. Sığındığı bu karara sıkı sıkıya sarıldı Anka. Yıllar sonra üzerindeki kamuflajıyla baktığı dağlar bunu yaptığının kanıtıydı.