“Buz sustuğunda doğa konuşur.
Sessizlik, bazen en büyük savaşın çığlığıdır.
Ve iyilik... En çok karanlıkta bazen tek kişilik zirvelerde parlar.”
Sura’nın soğuk tahtında bir kral var: Güçle sarhoş, merhametten bihaber.
Ruksalk’ta ise bir bilge var: Tuman Dede. Ve kalbinde ışık taşıyan küçük torunu Atike, gizemli Fora Usta...
Tuman Dede ve Atike ...Onlar, Anka kuşunun tüyleriyle değil; içlerindeki sevgiyle koruyor vadilerini.
Ama her hikâye, bir başka hikâyeye açılır.
Günümüzden bir dağcı, Kaf Dağı’nın ardında bu destanı dinlerken, kendini zamanın unuttuğu bir ormanda, geçmişin ve geleceğin kesiştiği bir labirentte bulur.
Peki ya 19 12 ...?
Bu roman, buzla yeşilin, kötülükle iyiliğin, efsane ile gerçeğin savaşıdır. Ve belki de, en büyük zafer, kendini bulmaktır...
Zira bu kitap
Bir şehirde yoğrulan meraklı bir vicdanı, Bir savaş kadar bir çobanın suskunluğunu, Ve bir efsane kadar bir gerçeği anlatıyor.